جایی برای پیرمردها نیست!..../هست...؟!!!!!
....بخت یاری کرد تادرنخستین روزهای تابستان میهمان کارگاهی باشم به استادی جناب آقای سهیل رضایی درخصوص چالشهای میانسالی ویژه سنین 35 به بالا...این دومین همایش با قید شرط سنی بود که تا این برهه از زندگیم شرکت داشته ام.اولی مربوط میشد به دهه هفتاد وقتی آقای خاتمی رییس جمهور وقت طرح گفتگوی جوان را راه اندازی کرد و من به اقتضای سنم دررده 25 تا 29 سال در همایش شرکت داشتم.عجب دوره ای بود انبوهی از جوانان با چهره هایی شاداب و پرامید وحرفهایی که خیلیهاش شعاری بود و هنوز در محک عمر به تجربه تزیین نشده بود .خام بود اما بوی خامی نداشت بل عطر امید می پراکند ورایحه اش روحمان را نوازش میداد.
...اینک دومین همایش ، بحرانهای میانسالی وچالشهای ناگزیر این دوران....ومن بار دیگر
متعلق شدم به یک جامعه آماری با رده سنی خاص. وبا حرفها یی که قطعا بوی خامی ندارد اما عطر امید هم از آن شنیده نمیشود. تجارب تلخ، رنجها ، زخم ها ، یاسها ، شکستها، تنهایی ها ...و بغض هایی که اگر مجال می یافت بر چهره ها جاری می شد. چهره هایی که دیگر نشانی از شادابی آن همایش اول را نداشت. اعتراف میکنم در ابتدای همایش خودم را وصله ناجور جمع میدیدم .و یک جورایی انگار هنوز جیک جیک مستان جوانی ام را زمزمه میکردم. تا آنکه استاد به پتک واقعیت با ضربه ای مهیب ستون های برج خیال "انکار"م را فرو ریخت.و برای نخستین بار وحشت برم داشت از رویت تصویر بیگانه ای در آیینه.تارهای نقره ای دو طرف شقیقه ام و کم پشتی فرق سرم پنداری نهیب کابوسی بود که سایه به سایه با من می زیسته و اینک به انتقام سالها نادیده انگاشتنش بختک وار سنگینی اش را روی سینه ام نشانده و مجال پریدن از این رویای دهشتناک نمی دهد."نیمه دوم عمر"م به تازیانه های بی رحمانه اش مطالبه حق و حقوقی میکند که در نیمه اول ضایع مانده است .و دراین عدالتخانه "بی خبری از قانون" تازیانه ها را کوبنده تر فرو میکوبد به جرم "عذری شرمگینانه تر از گناه".تازیانه هایی که صورتمان را چروکانده و فروغ چشمانمان را کاهانده. دربرزخی دژم نشاط دیروزمان را قبض کرده آن سان که نه نوباوگانمان را رغبت همراهیمان است ونه آنقدر فرتوتمان ساخته که حفظ حرمت کهن سالانمان کنند.
چه تقاص دشواری،چه انتقام سهمگینی،چه تنهایی غم انگیزی....
