رافتینگ و قوم بنی هندل....

....در یک سفر غافلگیر کننده به همراه جمعی صمیمی و دوست داشتنی ساعات پرنشاط و زیبایی را روی یکی از سرشاخه های اصلی و خروشان کارون سپری کردم.تجربه قشنگی بود قایق سواری روی رودخانه پرخروش ارمند در مرز چهارمحال بختیاری و خوزستان.  سفری که به همت استاد بزرگوارم دکترشیری هماهنگ واجراشد.دستشون درد نکنه.

خدا خیر بده راننده های بانمک اتوبوسهای ایاب و ذهابمونو که با اخلاق خاص خودشون باعث شدن حالا که   چندروزی از این سفرگذشته یاد حرفاشون که می افتم لبخندی تلخ و شیرین به لبمون بشینه.قصه ازین قرار بود چراشو نمیدونم اما این بندگان خدا خیلی دل خوشی از ما نداشتن .البته تجربه بهم نشون داده تقریبا اکثرشوفرجماعت همینجورین .حالا به استثنای یه عالمه شوفرای مشتی و باحال. موقع برگشت طرف گازشو گرفته بود یه بند میرفت .چنان اخم وتخمی(به فتحه ت.فکربد نکنینا)کرده بود که جماعت رجال زهره نفس کشیدن نداشتن .جماعت نسوان هم به امید ظهور یک منجی ازتو اتوبوس زمزمه ذکر  امن یجیب میکردن .خلاصه آفتاب به سرعت داشت پایین میرفت .وقت نماز داشت میگذشت تو آخرین توقف قرار شده بود واسه نماز یه جایی وایسیم اما راننده انشالله که یادش رفته بود. ترسون لرزون رفتم جلو با مسئول تور که بیچاره تازه ازخواب پریده بود مساله رو درمیون گذاشتم .با راننده مطرح میکنه اما انگار بی اثر بود .چاره ای نبود دوباره و مستقیما با راننده صحبت کردم غرولندی کرد اما قرار شد به شهر یا روستایی که رسید وایسه .حالا از شانسمون هیچ آبادی پیدا نمیشد چند تا از خانومها هم مستقیما ازراننده خواستن فکری برای نماز بکنه (ماشالله به شجاعتشون) راننده که حسابی کلافه شده بود یه چشمی گفت و تو اولین آبادی پرسون پرسون سراغ مسجدی رو گرفت در نهایت به یه دارالقران رسیدیم با عجله وضو گرفتیم اما درب نمازخونه بسته بود مسئول تور قالیچه ای رو پهن کرد گوشه دیوار و به سرعت نمازرو خوندیم البته به لحاظ فقهی نمیدونیم این نمازمون جایی دستش بند هست یانه .چون آفتاب که معلوم نبود کجاست صاحب قالیچه(راننده اتوبوس) هم که مشخص بود اصلا رضایتی نداره.بعد نماز هرچی توصف وایسادیم دستشویی خلوت شه نوبتمون بشه مگه میشد.حیرونم اگه اصرار ما چند نفرواسه نماز نبود این همسفرامون تا تهرون چجوری میخواستن تحمل کنن.خلاصه بعد کلی غروغر راننده سوار شدیم .حالا انگاری لج کرده بود پاشو چسبونده بود به گازو ول کن نبود.تو خواب ناز بودیم که هی اینور و اونور شدیم یه لحظه حس کردم تو پیست مسابقات اتومبیل رانی هستم.اعتراض همسفرا دراومده بود اساسی.ساعت نزدیک 12 داشت میشد میرفت که این یکی نمازمونم قضا شه .نزدیک یه استراحتگاه بین راهی از جناب راننده خواستم واسه نماز توقف کنه .لحنم به اندازه کافی قاطع و جدی بود که جایی برای غر غر نذاره .اما واکنش راننده عجیب زد تو برجکم راستش واسه چند لحظه ی کمتر از یک ثانیه تا عالم هپروتو طی الارض کردم وبرگشتم .و بی دفاع و بی جواب در یک گیجی و منگی خلسه وار نشستم رو صندلیم."....  بابا چه خبرتونه ....هی نماز هی نماز....مگه اونجا نخوندین؟!...."